Pierwszym dokumentem uznającym potrzebę otoczenia dzieci opieką była Deklaracja Praw Dziecka Przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Ligi Narodów w 1924 roku (zwana Deklaracją Genewską). Wtedy zauważono potrzebę dedykowania dzieciom szczególnego dnia w kalendarzu, aby przypomnieć że dzieci są pełnoprawnymi obywatelami świata.
W okresie powojennym Zgromadzenie Ogólne ONZ uchwaliło Deklarację Praw Dziecka 20 listopada 1959 roku oraz Konwencję o Prawach Dziecka 20 listopada 1989 roku.
W krajach dawnego bloku socjalistycznego (np.Polsce, Czechach,Słowacji, Ukrainie)święto to obchodzone jest 1 czerwca od 1952 roku.
W Japonii chłopcy mają swój dzień 5 maja, a dziewczynki 3 marca(mali Japończycy w Dniu Chłopca przed swoimi domami wywieszają zrobione z papieru karpie . Karpie te symbolizują rodziców – ojciec to karp czarny, matka czerwony – niebieski karp symbolizuje syna),z kolei w Turcji dzieci świętują 23 kwietnia, a we Francji 6 stycznia w ramach Święta Rodziny.
To radosne święto obchodzone jest w sposób szczególny. Jest to dzień uśmiechu, zabawy i rozrywki, dzień słodyczy, prezentów i życzeń ;aby spełniały się wszystkie dziecięce marzenia , aby nie było wojen i głodu, aby dzieci nie musiały ciężko pracować, być niewolnikami, najemnymi żołnierzami, tylko uczyć się, bawić i przygotowywać do dorosłego życia.
My zawsze z niecierpliwością czekamy na nasze święto.Tego dnia w szkołach były zabawy, festyny, wyjścia do kina, teatru czy do miejsc zabaw. Przyjemności nie zabrakło nam również w domach. Zadbali o to nasi rodzice. Były to ulubione potrawy, lody, spacery w rodzinnym gronie, oczekiwane prezenty. Wrażeń i uśmiechu było pod dostatkiem.
MARTA
